به گزارش پایگاه اطلاع رسانی جهادگران حوزوی، برخی از سختی‌ها در ذات زندگی طلبگی وجود دارد و نمی‌شود آن را کتمان کرد؛ اما بسیاری از طلبه‌ها و همسرانشان با خدمت به مردم و به‌ویژه اقشار آسیب دیده و حال معنوی خوبی که از انجام چنین کارهایی به دست می‌آورند، بر سختی‌های چنین زندگی‌ای فائق آمده‌اند و آن را تبدیل به لذت و سرگرمی و توشه‌ای برای آخرت خود کرده‌اند.
اولین باری که همسرم پیشنهاد کرد برای خدمت رسانی و انجام فعالیت‌های تبلیغی به روستا برویم، با او مخالفت کردم چراکه پیش‌بینی می‌کردم که زندگی در روستا با امکانات محدودی که دارد، برای امثال ما که تجربه زندگی در چنین مکانی را نداشته‌ایم، چقدر دشوار خواهد بود؛ اما همسرم سعی در متقاعد کردن من کرد؛ چرا که خدمت به محرومان را وظیفه شرعی خود می‌دانست و نمی‌توانست از زیر بار چنین مسئولیتی شانه خالی کند.
همسرم قبلا به صورت مقطعی به تبلیغ در شهرستان‌های مختلف می‌رفتند و من نیز او را در این سفرها همراهی می‌کردم، اما اینکه بخواهم از خانه و خانواده و از شهرم دل بکنم و به صورت دائمی در مناطق دیگر ساکن شوم، یقینا برایم دشوار بود.
در ابتدای حضورمان در روستا زندگی برایم به شدت سخت شده بود؛ اما به مرور وقتی دیدم که چقدر روستاهایمان مغفول مانده‌اند و نیاز به کار کردن دارند با سختی‌ها کنار آمدم و سعی کردم به هیچ چیز جز خدمت به اهالی روستا نیندیشم.
مدتی است که خودم هم با وجود تحصیلاتی که در دانشگاه داشته‌ام به حوزه رفته‌ام و در حال تحصیل در سطح یک حوزه هستم و حالا خدمت به مردم و بویژه محرومان دیگر نه تنها وظیفه شرعی همسرم، بلکه از وظایف شرعی و دغدغه‌های مهم خودم نیز می‌باشد.
این حکایت را خانم فاطمه اله پور همسر حجت الاسلام مهدی نظری روایت می‌کند؛ بانویی که متولد سال ۱۳۶۶ و دارای مدرک لیسانس روانشناسی است. او سال ۱۳۸۳ با همسر خود آشنا می‌شود و سرانجام این آشنایی منجر به ازدواج آنان با یکدیگر می‌شود اما دیری از این زندگی مشترک نپایید که زندگی تبلیغی آنان آغاز شد و خانم اله پور در طی این سال‌ها سعی کرد، همراه خوبی در این مسیر برای همسرش باشد و اکنون نیز با وجود اینکه دارای ۳ فرزند می‌باشند، همچنان دست از فعالیت نکشیده‌اند و با دغدغه‌مندی و قدرتی مثال زدنی در این مسیر ارزشمند گام برمی‌دارند.
این زوج طلبه اکنون در مسجد حجت شهرستان بشرویه استان خراسان جنوبی فعالیت دارند و اگرچه مدتی است که آن‌ها برای فعالیت از مناطق روستایی به شهر اعزام شده‌اند؛ اما مدت زیادی را در روستاهای محروم و کم برخوردار ساکن و مشغول به فعالیت بوده‌اند.
اهالی محله هم شاهد تلاش و دغدغه‌مندی فراوان این زوج بوده‌اند و به آن واقفند؛ برای همین است که چندی پیش وقتی این زوج تصمیم می‌گیرند که برای فعالیت از این شهر به شهر دیگری منتقل شوند، اهالی محله مانع آنان می‌شوند و به هر طریقی که بود آن‌ها را از این تصمیم منصرف می‌کنند.
خانم اله پور مشارکت خوبی با همسرش در فعالیت‌ها دارد اما به صورت مستقل نیز در مسجد محله و پایگاه آن خدمت می‌کند و یکی از اقدامات او برای بانوان محله تشکیل حلقه‌های صالحین و پرداختن به مسائل روز در ذیل این حلقه‌ها می‌باشد.
تلاش برای جذب افراد با دیدگاه‌های مختلف به مسجد و صحبت با کسانی که حجاب خوبی ندارند و راهنمایی و توجیه آنان از دیگر اقدامات این بانوی دغدغه‌مند می‌باشد. او همچنین به خانواده‌های از کار افتاده محل، سرکشی می‌کند و خدماتی را به آن‌ها ارائه می‌دهد که اخیرا به همت خیرین، ۱۲۰ بن خرید ۲۰۰ هزار تومانی به آن‌ها تقدیم کرده است و تهیه ۲۰۰ بسته غذایی و توزیع آن میان این خانواده‌ها هم یکی دیگر از اقدامات او می‌باشد.
او در ماه مبارک رمضان امسال تلاش کرد تا افطاری ساده‌ای را برای مردم در تمامی شب‌های این ماه در مسجد تدارک ببیند و همچنین به همت اهالی مسجد و با کمک یکی از خیرین مشهد، توانست در شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان و پس از مراسم عزاداری این شب، غذایی را در قالب سحری به مردم توزیع نماید.
تلاش برای دستگیری از نیازمندان از اقدامات همیشگی او می‌باشد که یکی از مصادیق آن، ذبح ۶ رأس گوسفند و تقسیم گوشت آن میان مستمندان در آستانه شروع سال ۱۴۰۱ می‌باشد. این زوج طلبه در طرح ۳۱۳ نیز فعال هستند و در حد توان در حال انجام اقداماتی ذیل این طرح می‌باشند و با یکدیگر به خانواده‌های تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی(ره) سرکشی می‌کنند و سعی در پیگیری و حل مشکلات آنان دارند.
مسجدی که این زوج در آن فعالیت دارند، تنها مسجد در سطح شهرستان است که نماز صبح در آن به صورت مرتب و مداوم برگزار می‌شود. یکی از اقدامات جالبی که در زمان کرونا و با مشارکت بانوان و آقایان محله و در رأس آنان خانم اله پور انجام گرفته که بیش از سایر اقدامات، حس نوع دوستی او را به نمایش می‌گذارد، این است که در این برهه، یک گروه جهادی متشکل از بانوان محله تشکیل داد که به شناسایی خانواده‌های کرونایی در سطح شهرستان می‌پرداختند و در مدت بیماری و تا زمان بهبودی حالشان، بانوان محله غذاهای مقوی آماده و آقایان محله، آن‌ها را به همراه بسته‌های غذایی و پک‌های بهداشتی میان این خانواده‌ها توزیع می‌کردند.
این بانوی فعال همچنین در تابستان سال گذشته در منزل شخصی خود، برای بانوان محله کلاس خیاطی برگزار کرد و بنا دارد امسال در مسجد به صورت گسترده‌تر چنین کلاسی را برپا نماید. به گفته او افرادی که در این کلاس‌ها شرکت می‌کنند بعد از اتمام دوره‌های آموزشی می‌توانند اشتغالی برای خود راه اندازی کنند و از این حرفه و مهارت خود کسب درآمد نمایند.
حالا سال‌هاست همان بانویی که در ابتدا دل کندن از شهر و دیارش و رفتن به مناطق محروم برایش دشوار بود، با اشتیاق فراوان برای رفع حوائج نیازمندان دوشادوش همسرش تلاش می‌کند و معتقد است اگر در کنار یک طلبه، همسری همراه و پای کار وجود داشته باشد که یاریگر همسر خود در این مسیر باشد، چقدر می‌تواند در موفقیت یک روحانی و انجام کارهای شاخص توسط او در مناطق محروم مؤثر باشد.
او در این خصوص می‌گوید: وقتی کنار همسرم هستم بالطبع ایشان بهتر می‌توانند به وظایف خود عمل و به مسائل مردم رسیدگی کنند و وقتی مردم ببینند که خانواده روحانی نیز در کنار او مشغول به فعالیت هستند، این حضور خانوادگی در صحنه اعتماد آنان را نیز افزایش می‌دهد و بدون شک این همراهی عامل موفقیت یک روحانی خواهد بود.
خانم اله پور با وجود همه سختی‌هایی که این مسیر برایش دارد از برکات معنوی اینکار در زندگی‌اش سخن می‌گوید و همین را دلیل تاب آوردن این دشواری‌ها و عامل رضایتمندی خود می‌داند و از اینکه توفیق خدمتگزاری به مردم را یافته خداوند را شاکر است.
